Συμβαίνει συχνά στον τόπο μας, διαχρονικά, ακόμη και τα αυτονόητα να γίνονται ανεπίτευκτα. Κι αυτό φυσικά ισχύει και για τον μικρόκοσμό μας. Τα παραδείγματα πολλά, όμως από που να αρχίσω και που να τελειώσω.

Και κάπως έτσι, βλέποντας όλα αυτά γύρω μου κουνώ το κεφάλι έντονα προβληματισμένος. Απογοητευμένος, για όσους εδώ και δεκαετίες νομοθετούν διαρκώς νέες υποχρεώσεις με ασφυκτικές προθεσμίες και εξοντωτικά πρόστιμα, ή που θεσπίζουν απογευματινά χειρουργεία στα δημόσια νοσοκομεία βάζοντας ταρίφα στην κάθε επέμβαση νομιμοποιώντας το φακελάκι. Χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς να αφουγκράζονται τις ανάγκες του κόσμου, δίχως ίχνος σεβασμού προς τους εργαζόμενους, χωρίς προοπτική για το μέλλον. Μπαλώματα και κρύψιμο των πραγματικών προβλημάτων κάτω από το χαλί.

Απογοητευμένος όμως είμαι και για τον κλάδο μας, που τελικά, εδώ και τόσα χρόνια, συζητάμε ακόμη τα αυτονόητα. Οι περισσότεροι από μας, είμαστε πάντοτε άμεσα διαθέσιμοι για διαπροσωπικές αιχμές ή δημόσιους διαξιφισμούς και συνάμα τόσο αναβλητικοί στο να σκεφτούμε ιδέες για την επίλυση των προβλημάτων που μάς ταλανίζουν ή για τη φυγή από το αδιέξοδο. Μερικές φορές, αρκεί για τη λύση ενός προβλήματος απλά και μόνο να παραδεχτείς πως υπάρχει πρόβλημα.

Ως κλάδος, συνεχίζουμε τα ίδια λάθη, παρά το γεγονός ότι η κατάσταση στο επάγγελμά μας αλλάζει καθημερινά επί τα χείρω. Αντί να συσπειρωθούμε, τολμώ να πω ότι απολαμβάνουμε τα δίπολα και αρεσκόμαστε να διχαζόμαστε ακόμη περισσότερο. Μέσα σε όλα αυτά, φιμώνουμε την αυτοκριτική μας κι έτσι με τη στάση μας έχουμε καταφέρει να εξαπατούμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό, με αποτέλεσμα να κωπηλατούμε αγόγγυστα, χωρίς σαφή προορισμό, με αβέβαιο μέλλον και με δίχως όνειρα. Θαρρείς μοιάζουμε με ρομπότ που σε λίγο καιρό θα μάς πετάξουν από τη γραμμή παραγωγής ως απαξιωμένους.

Κάνοντας εικόνα αυτά που πολλές φορές βλέπω στο χώρο μας, είναι σαν να τσακώνονται δύο άτομα στην αποβάθρα του σταθμού για το ποιες είναι οι θέσεις τους και για το ποιος θα κάτσει στην πρώτη θέση δίπλα στο παράθυρο και καθώς αυτοί διαπληκτίζονται, το τρένο να φεύγει. Η εικόνα αυτή, να κυνηγούν το τρένο όταν αντιλαμβάνονται πως αυτό έχει φύγει, μού θυμίζει τούτη την περίοδο πολύ έντονα όλους εμάς τους τεχνικούς τύπου.

Α.Α.